Volhouden maar weer. Doorzetten.

Van buiten zag je niets aan mij, maar van binnen was het anders. Ik was uitgeput, voelde me bang en de gedachten in mijn hoofd draaiden cirkeltjes. Zodra ik wakker werd begon ik te denken, totdat ik 's avonds weer doodmoe in slaap viel. Ik probeerde alles te snappen en ik bleef maar tegen mezelf zeggen dat er niets was om bang voor te zijn. Maar het hielp niets. Ik had geen idee hoe ik iets aan mijn situatie moest veranderen. Ik had nergens echt plezier in, alles was zwaar. Er waren mensen die tegen me zeiden dat ik iets aan persoonlijke ontwikkeling zou moeten doen, dat ik een coach moest nemen. Maar dat vond ik onzin. Ik dacht dat het wel goed zou komen, als ik maar hard genoeg mijn best deed.

Volhouden maar weer. Doorzetten. Maar zoals dat gaat in het verhaal van de emmer, er komt een moment dat hij overloopt. Dat gebeurde bij mij ook.

Ik kon het niet alleen en zocht hulp. Hoe beschamend en zwak ik dat ook vond. Ik durfde het aan bijna niemand te vertellen. Want psychische hulp, dat is voor mensen die ziek zijn of een steekje los hebben. Dat klinkt als falen, mislukt, dat ik een watje ben. Dat ik niet sterk en slim genoeg ben om het alleen te kunnen. Ik was notabene zelf hulpverlener.

Het was één van de BESTE beslissingen van mijn leven. Serieus.

Want toen ik die brei in mijn hoofd eindelijk besprak met een professional, bleek er gewoon een uitweg te zijn. We keken samen op ons gemak naar al dat gedoe van mij, we schepten helderheid en overzicht en we maakten een plan naar een vrolijke versie van mezelf.  Ze gaf geen nutteloze adviezen, zoals ‘je moet er gewoon niet aan denken’ of ‘zet het gewoon van je af’. Ze was er voor mij.

Ik leerde dat die brei in mijn hoofd helemaal niet gek of raar is. Ik kreeg inzicht in waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Wat me helpt en wat niet. En daarom kon ik kiezen om met belemmerende dingen te stoppen en van helpende dingen meer te doen.

Dat eindeloze ratelen van mijn hoofd stopte stukje bij beetje. Ik maakte meer ruimte voor mijn gevoel, leerde dat gevoelens nu eenmaal gevoeld willen worden. Hard wegrennen heeft geen zin.

Ik kreeg weer energie, ik leerde hoe ik die gedachten de baas kon worden en voelde me niet meer zo bang. Ik leerde dat ik er mag zijn. Net zoals jij er mag zijn. Met al je gevoelens, gedachten, talenten en ook die eigenschappen die je liever niet zou willen hebben.

De coaches en begeleiders in mijn leven hebben veel verschil gemaakt. Niet vanwege hun grootse wijsheid, adviezen of oplossingen, maar omdat ze mij in lieten zien hoe ik zelf invloed kon hebben op mijn situatie en me aan het werk zetten. Want ook als je hulp krijgt, zijn uiteindelijk alle credits voor jou, jíj doet het werk.

Je geeft jezelf de kans het potentieel in jezelf wakker te maken. Je ontwikkelt je eigen kracht, groeit naar je next level en je ontwikkelt positievere relaties met andere mensen. Waardoor je ook de mensen om je heen weer een kans biedt naar hun next level te groeien. 

Ik ga nu al jaren regelmatig naar een coach. Gelukkig niet meer vanwege de ellende van toen, maar om te blijven groeien, als mens en als coach. Mijn persoonlijke ontwikkeling staat nooit stil, ik ontdek telkens weer nieuwe kanten van mezelf, ik kom weer nieuwe lastige dingen of mensen tegen, loop weer tegen blinde vlekken aan.

That’s life, voor iedereen. En het gaat erom wat je ermee dóét. Loop je er van weg? Negeer je het? Sluit je je af? Doe je alsof het er nu eenmaal bij hoort? Ben je boos omdat het jou weer overkomt? Of kom je het onder ogen, doe je er iets mee, neem jij zelf de regie in handen en gun je jezelf plezier in je leven?