Ik heb geen idee hoeveel tijd ik vorig jaar aan Instagram besteed heb, maar het was VEEL, kan ik je vertellen. Uren heb ik stories zitten loeren, op elk ‘vrij’ momentje ging mijn duim naar dat roze/gele icoontje en ‘klik’. Eigenlijk vond ik het een irritante gewoonte, maar stoppen.. tja.Toch leek het me wel een goed idee ‘to break the chain’, en op 1 december verwijderde ik Instagram van mijn telefoon. Dit leerde ik ervan:1. Ik miste het bijna niet. Al die belevenissen van mensen die ik niet ken en ook nooit zal ontmoeten (ze weten niet eens wie ik ben), ik heb er niets van gemist. Of marketingposts van online ondernemers die me in een training willen hengelen. Ook niet gemist. En als ik tussendoor dan toch even via m’n browser naar Instagram surfte (het hoeft niet perfect!), dan vroeg ik me af wat ik nou zo boeiend vond aan die stories van anderen, en sloot ik snel weer af.2. Tijd op Instagram is dode tijd, tijd die voorbij gaat en me niets brengt. Ik laad er niet van op. Het geeft me vaak een rotgevoel, omdat ik de dingen minder goed voor elkaar lijk te hebben dan anderen. En mijn status na een half uurtje boek lezen? Voldaan en ontspannen.3. Ik miste wel dit: een gevoel van verbinding. Af en toe die gesprekjes in de DM naar aanleiding van een post of stories, het lijntje met bevriende ondernemers. Ik merkte dat ik wel behoefte heb iets te delen met andere mensen. Daarom stuurde ik wat vaker vriendinnen een appje, in plaats van stories te plaatsen. En ik miste ook de recepten voor gezonde baksels die binnen de LFM passen. En zo nu en dan vond ik bepaalde posts ook wel inspirerend.

Tijd voor je eigen ritme.Als je zo eens een stapje terug doet uit je leven.En je bekijkt het van een afstandje.Je schema, je agenda, je werk, je thuis.Waar is er dan ruimte voor je eigen ritme?.Weet jij wat je eigen ritme is?Welk tempo daarbij hoort?Wat je nodig hebt om goede keuzes te kunnen maken?Om je ontspannen en krachtig te voelen?Ruimte te voelen om dingen te creëren?Niet overprikkeld te raken?.En beweeg je mee in de tempowisselingen van jouw ritme?.Of is er in jouw leven veel plek voor nog even doorgaan?Nog even volhouden, zodat je het daarna rustig aan kunt doen.En zeg eens eerlijk, volgt die periode van rust dan ook?.Waardoor wordt de invulling van jouw leven bepaald?Ideeën over hoe veel en hoe hard je zou moeten werken.Ideeën over waar je verplicht bent bij aanwezig te zijn.Over wat je over moet hebben voor een ander.Over wat je in bepaalde periodes van je leven nu eenmaal moet opofferen.Over hoe men over je denkt, als je iets wel of niet doet.Over wanneer jouw leven een goed leven is, wanneer het geslaagd is..En jouw eigen ritme. Is daar ook ruimte voor tussen al die ideeën over wat moet en wat niet?.Gek genoeg, zie ik dat leven in je eigen tempo vaak onderaan het prioriteitenlijstje staat.En dat vind ik echt jammer.Want als je leeft met aandacht en respect voor je eigen ritme, dan voel je wat klopt voor jou.En er zit ook een mooie paradox in.Leven in je eigen ritme zorgt voor ontspanning, en ontspannen kun je juist beter voor anderen zorgen.Je voelt je krachtig, waardoor je juist beter je eigen wensen uit kunt spreken.Je voelt je energiek, waardoor je juist meer kunt presteren.Je voelt wat klopt voor jou, zodat je voelt dat jouw leven een goed leven is. Los van alle ideeën die je daarover hebt.Je krijgt nog meer aandacht en respect voor je eigen ritme.En zo versterk je jezelf..Luisteren naar je eigen ritme, goed voor jezelf zorgen, is niet iets waar vanzelf tijd voor komt.Of waarvoor je toestemming nodig hebt.Of waarvoor je eerst iets bereikt moet hebben.Of wat de een wel kan, en de ander niet.Het is NU.En het is aan jou om te kiezen.

Het is tijd.

En tijdje terug hoorde ik dit een moeder tegen haar dochter zeggen bij het kinderdagverblijf. Ik zeg het zelf ook wel eens. En jij vast ook, als je moeder bent.

Ik heb heel lang gedacht dat ik niet zo’n gevoelig mens was. Dat ik alles aan kon, eindeloos hard kon werken en dat ik me niet zo aan moest stellen als ik ergens mee zat.

Huh wat? Hoera voor je probleem? Als je een probleem hebt wil je meestal maar één ding: er zo snel mogelijk vanaf.

Tranen met tuiten huilde ik. 

Over de dingen die niet vanzelf gaan en die je niet op je coach kunt ‘blamen’.

Praten met iemand, wat heb je daar nou eigenlijk aan? En waarom is het praten met een coach anders dan met je moeder of vriendin? Misschien ken je mensen bij wie coaching heel goed heeft gewerkt. Of mensen die het helemaal niks vonden. Misschien twijfel je zelf wel eens of je een keer met een coach zou willen praten. Maar werkt dat nou echt?

Personal coach, lifecoach, competentiecoach, paardencoach, loopbaancoach of wandelcoach. Google op coach en jouw woonplaats, en je vindt meteen tientallen resultaten. Het lijkt wel alsof heel Nederland een coachpraktijk is begonnen. Er zijn ook zoeksites voor coaches, zoals coachfinder.nl. Maar waar moet je nou op letten bij het kiezen van een coach? En hoe weet je of het een goede is? Ik geef je 3 stappen om een geschikte coach te kiezen.

Van buiten zag je niets aan mij, maar van binnen was het anders. Ik was uitgeput, voelde me bang en de gedachten in mijn hoofd draaiden cirkeltjes. Zodra ik wakker werd begon ik te denken, totdat ik 's avonds weer doodmoe in slaap viel. Ik probeerde alles te snappen en ik bleef maar tegen mezelf zeggen dat er niets was om bang voor te zijn. Maar het hielp niets. Ik had geen idee hoe ik iets aan mijn situatie moest veranderen. Ik had nergens echt plezier in, alles was zwaar. Er waren mensen die tegen me zeiden dat ik iets aan persoonlijke ontwikkeling zou moeten doen, dat ik een coach moest nemen. Maar dat vond ik onzin. Ik dacht dat het wel goed zou komen, als ik maar hard genoeg mijn best deed.

Nee, ik wil niet naar je verjaardag. Nee, ik wil geen donateur worden van zielige hondjes. Nee, ik wil geen nieuwe energieleverancier. Nee, ik wil geen boodschappen doen. Nee, ik wil geen koffie zetten. Nee, ik wil niet dat je vanavond weer weggaat. Nee, ik wil geen sponzig, droog, vettig stukje taart. Nee, nee, nee.